İçimde, verdiğim ‘keşke’ ve ‘iyi ki’ savaşından ‘iyi ki’lerimin mağlup çıktığı anı bir ben biliyorum.   Keşke işten çıkmasaydım… Keşke bu işe değil de öbür işe girseydim… Keşke o bölümü okumasaydım… Keşke ailemin dediğini yapsaydım… Keşke ‘hayır’ diyebilseydim… Keşke affedilmesi gerekenleri affedebilseydim… Keşke korkularımı yenebilseydim… Keşke paramı harcamasaydım… Keşke o kararı vermeseydim… Keşke başarılı olabilseydim... Keşke mutlu olabilseydim… Keşke hata yapmasaydım… Keşke… Keşke… Keşke… Hoop! Kendine gel hemşerim! Bu ne kadar çok keşke! Şu andan itibaren ‘keşke’siz bir geçmişe sahip olmayı hedeflemelisin! Bu keşke lafının altında koca bir boşluk var, farkında mısınız? Boş bir laf aslında. Bunun yerine bir de ‘iyi ki’yi deneyin derim: İyi ki işten çıktım… İyi ki bu işe değil de öbür işe girdim... İyi ki o bölümü okudum... İyi ki ailemin dediğini yaptım.. İyi ki ‘hayır’ dedim… İyi ki affedilmesi gerekenleri affettim… İyi ki korkularımı yendim… İyi ki paramı harcadım… İyi ki o kararı verdim… İyi ki hata yaptım... İyi ki mutlu oldum… İyi ki başarılı oldum… İyi ki… İyi ki… İyi ki… ‘İyi ki’nin altında cesaret yatar. Risk alma gücü ve becerisi yatar. Kararlılık yatar. ‘Meydan okuma yatar. ‘İyi ki’nin altında hatalarından ders alma yatar. Küllerinden yeniden doğma yatar. Anın değerini bilmek yatar. Bilgelik yatar.